Paulien gooit zelfs tegenstanders van 140 kilo op de grond

Ze staat geregeld tegenover judoka’s van ruim 100 kilo. Maar wie ze ook treft op de mat, bang is ze nooit. Judoka Paulien Sweers (20) uit Nuenen pakte onlangs de Europese titel junioren in de categorie zwaargewicht. Op 5 oktober reist ze af naar het WK in Portugal. “Ik ben een aparte judoka qua stijl.”

In de categorie +78 is Paulien met haar 90 kilo zeker niet de zwaarste. “Zo won ik op het EK van een tegenstander die 140 kilo weegt. De techniek die de meeste extreme zwaargewichten gebruiken is vasthouden en aan de jas hangen. Zo proberen ze je om te trekken. Ik vind dat geen judo. Ik probeer met snelheid en worpen mijn tegenstander te verslaan.”

Ze is dus een van de lichtste, maar daarnaast met haar 1.72 meter ook een van de kleinste. “Negen van de tien keer zijn ze groter dan ik. Maar als ik een heupworp goed inzet, kan ik ze toch op de grond krijgen.”

Conditioneel

De Nuenense wil onder andere het verschil maken op conditioneel gebied. “Een wedstrijd duurt vier minuten en ik zorg er met mijn snelheid voor dat ze de eerste twee minuten moe worden. Conditioneel zijn de meeste judoka’s in mijn gewichtsklasse niet super. Ik wil dat ze zich leeg lopen. Daarna sla ik toe.”

Als nieuwe nummer 1 van de wereld beseft ze wel dat tegenstanders zich aan gaan passen aan haar stijl. “Het is in wedstrijden altijd anticiperen op wat een tegenstander doet. Door mijn inzicht voel ik het wel aankomen als ze een beweging gaan inzetten. Maar judo blijft judo, een foutje kan fataal zijn. Je moet altijd scherp zijn om je niet te laten verrassen.”

Kracht en techniek

Nadat ze eerder trainde in Geldrop en Eindhoven, zette ze afgelopen jaar bij Judoclub Hercules in het Limburgse Echt enorme stappen. “Ik train hier heel hard op onder andere kracht en techniek en ben veel beter geworden. Ik doe er heel veel voor en moet veel dingen laten, maar ik doe het met plezier.”

Dat ze nu Europees kampioen is, noemt de student verpleegkunde ‘bizar’. “Alles viel op z’n plek tijdens het EK. Toen ik de finale won, heb ik eerst mijn tegenstander bedankt. Daarna begon ik gelijk te huilen en ben ik naar mijn coach gerend. Toen ik papa zag staan aan de rand van de tribune, heb ik hem een dikke knuffel gegeven. Ook opa en oma waren bij de finale. Mijn familie, vrienden en clubleden betekenen zoveel voor me.”

Opmerkingen? Mail ons!