Oprichter Indisch Gedenkteken houdt toespraak met Bevrijdingsdag

Oprichter van het Indisch Moluks Gedenkteken in Eindhoven, Roy Meelhuysen, houdt op Bevrijdingsdag een toespraak in Amsterdam over de bevrijding van Indonesië en de nasleep daarvan.

“Het is een hele eer”, laat Meelhuysen weten. “Amsterdam is de hoofdstad natuurlijk en om door Job Cohen (voorzitter van het 4 en 5 mei comité, red.) gevraagd te worden is heel bijzonder”, zo zegt Meelhuysen.

Meelhuysen werd gevraagd om een toespraak te houden door het Indisch Moluks Gedenkteken dat hij oprichtte in Eindhoven. “Dat heeft toch heel wat losgemaakt in onze gemeenschap”, zegt Meelhuysen. “De Indische gemeenschap heeft niet de gewoonte om verhalen aan elkaar door te vertellen. Daardoor dreigen veel verhalen verloren te gaan en dat is zonde. Achter al die voordeuren van die mensen zitten namelijk heel bijzondere verhalen die het vertellen waard zijn.”

KNIL
Zelf heeft Meelhuysen ook genoeg te vertellen over hoe hij in Nederland terecht kwam. "Ik ben inmiddels met pensioen. Toen ben ik me in de geschiedenis van mijn eigen familie gaan graven. Ik kwam er ook achter hoeveel ik eigenlijk nog wist van wat ik in de eerste tien jaar van mijn leven had meegemaakt", vertelt Meelhuysen.

“Ik kwam als elfjarige jongen met mijn moeder hier naartoe. Daarvoor hadden we een heel turbulente tijd gehad in Indonesië. Mijn vader had tijdens de Politionele Acties gediend namens het KNIL (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger, red.) en kreeg op een druilerige dag in augustus te horen dat dat werd opgeheven”, zegt Meelhuysen.

“Hem werd vervolgens aangeboden zich aan te sluiten bij het Indonesisch leger, waartegen hij eerder nog had gevochten. Dat was ondenkbaar”, zegt Meelhuysen. Het gezin ging vervolgens een turbulente periode tegemoet.

Ontvoeringen
“Mijn vader werd drie keer ontvoerd door nationalistische groepen. De ontvoerders wilden losgeld, dat mijn moeder drie keer heeft betaald. Mijn vader werd overigens bij die ontvoeringen goed behandeld, het ging ze echt om het geld”, zo herinnert Meelhuysen zich.

“Na verloop van tijd was de maat vol voor mijn moeder. We waren niet veilig in Jakarta. Daar komt bij dat Meelhuysen natuurlijk geen Indonesische naam is, en we hebben ook een lichte huidskleur. Mijn moeder besloot uiteindelijk het vliegtuig naar Nederland te pakken, en zijn hier nooit meer weggegaan.”